2010'ların başı olsa gerek. daha önce bin defa yazdığım üzere, hayvan gibi gitar çaldığım ve içtiğim zamanlar. gitarist olduğumu belli etmezsem öleceğim hastalığına yakalandığım için bunu belirtmeden geçemiyorum. hıaa... hasta olduğum başka şeyler de var. o, başka yazıların konusu. işime gelirse yazarım.
efendim, o yıllarda benim halaoğlu ingiltere'de dil okulunda. paşamız orada bir yandan okuyup, bir yandan da para kazanmak için barda güvenlik olarak çalışıyordu. içki içmeyi sevmeyen biri için zor bir iş. sarhoşlarla uğraşıcan, kapıda zorluk çıkarana höt diyecen falan. onun için tek güzel yanı maaşı ve bir de içeride çalan canlı müzik. eee ingiliz müziği. kanlı canlı daha güzel. bir de içki içse... neyse. kendi hayallerimi karıştırmayayım.
benim halaoğlu ingiltere'deki bilmem kaçıncı ayındayken beni aradı. naber, napıyosun faslını geçtikten sonra iş teklifinde bulundu. "bir konser var. gel, burada müzisyenlerin eşyalarını taşı. sahne arkasında takıl. bir de para kazan. hem ingilizcen de gelişir" dedi. yani ben de üşengeçliğin doruk noktasındayım. bir konser için buradan ingiltere'ye ne gideceğim? çalmaya da değil bir de, roadie'lik yapmaya! aslında hamallık. gitarları taşı, amfileri taşı, pedalları diz vs. gidiş-geliş astarından pahalıya gelecek. reddettim abi teklifi.
aradan bayaa bi' zaman geçti. benim halaoğlu türkiye'ye geldi. işte yine naber, napıyosun faslından sonra bana "neden gelmedin?" diye sordu. ben de "bir konser için gitmeye ne gerek var..." gibi sallamasyon bir cevap verdim ve ekledim "büyük bir festival olsa gelirdim"
benim halaoğlu, canım halaoğlu gözlerimin içine baktı ve "haa! sana söylemedim mi? bahsettiğim konser glastonbury festivali idi. gelseydin orada, ana sahnede çalışacaktın" dedi.
evet, glastonbury.
müsaadenizle... şimdi biraz ağlayacağım.
ve evet, halamın oğlu, hala benim halamın oğlu.
şimdi müsaadenizle... biraz ağlayacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder